In de jaren dat ik mijn praktijk heb ervaar ik steeds mede door deze visie, dat alles met elkaar verbonden is en wij onderdeel zijn van een groter geheel. Situaties die vanzelfsprekend lijken kunnen veranderen en ons onzeker maken. Bij iemand die zich kwetsbaar op durft te stellen kan altijd een nieuwe verbinding ontstaan tussen denken en voelen, tenminste als wij er over durven spreken!
Persoonlijke ervaring:
Ik ben opgegroeid in een gezin met veel emotionele leed. Deze gebeurtenissen hebben op betrokkenen de nodige impact gehad. Doordat er onvoldoende aandacht voor is geweest gingen de betrokkenen door met het leven waar zij tot op dat moment mee bezig waren. Een gebeurtenis met een door de Ziel snijdend leed, een immens groot verdriet en wellicht ook schuldgevoel. Misschien is er wel oog voor geweest maar werd er niet of onvoldoende over gesproken. Het 'leven' ging immers gewoon door!
Tegenwoordig bestempelen we een dergelijke situatie met pathologische, gecompliceerde
rouw, trauma of een acute stress-stoornis.
De woorden "jij begrijpt mij niet", direct,- of indirect gekoppeld aan deze gebeurtenis hebben op mij de nodige impact gehad.
Vergelijkbare uitspraken kom ik in mijn werk ook tegen. De tijden lijken dan ook niet veel te zijn verandert, als het gaat om onduidelijke of (on) begrijpelijke communicatie binnen de nodige relaties. Mensen: partners, kinderen, ouders, zussen en broers die elkaar niet (meer) kunnen of willen begrijpen en waarbij elke betrokkene(n) een eigen emotie of verhaal heeft.
In plaats daarvan wordt er slechts geluisterd naar een innerlijk weten van 'zo is het en ik weet het toch'...in plaats van het (onvoorwaarlijk) luisteren naar elkaar. Juist dan, bij het zien van elkaars emotie kun je elkaar misschien ook nog eens zien of ontmoeten, in plaats van wegkijken!
Systemisch werk
Ik mijn praktijk zie ik vergelijkbare situaties voorbij komen, waarin mensen wegkijken, onzeker zijn, partners elkaar niet meer begrijpen en uit elkaar groeien. Dat 'kinderen' van ouders bij een verlies in welke vorm dan ook systemische gezien een andere plaats of rol innemen of krijgen toegewezen in hun systeem van herkomst, waarbij grootouders hun kinderen niet of niet te veel zien.
Velen binnen een systeem proberen, veelal onbewust iets in te vullen of goed te maken. Verder is er bij communicatie altijd sprake van interactie, een uitwisseling van informatie tussen een Zender en een Ontvanger. Hier kan een begin liggen dat mensen de boodschap die zij uitzenden in verbale dan wel non-verbale communicatie onbewust onjuist voor zichzelf vertalen. Iets wat ooit is ontstaan en nog nooit is gecorrigeerd en nog wel mogelijk is.
Misschien maakt mijn 'levens' ervaring wel juist het verschil in het contact met mijn cliënten: als zij het hebben over hun situatie of onderwerpen als onzekerheid, uit elkaar groeien en elkaar niet meer begrijpen.
Naast dat cliënten mij vertellen over hoe hun verdriet voelt leer ik ook steeds meer over mijzelf, dat iedereen verschillend is.
Waar hebben wij het dan over: geduld, zelfrespect, pijn, verdriet, groei en ontwikkeling'. Dit gun ik iedereen, hoe ingrijpend en moeilijk een (verlies) situatie ook is.
Erkenning:
Een belangrijk aspect van therapie is erkenning geven aan geleden leed.
Erkenning krijgt een verdiepende laag die verder gaat dan empathie en inleving doordat we vragen wie het leed heeft gezien of wie de inspanning van de cliënt heeft gezien in alles wat hem is overkomen.
In mijn praktijk werk ik ook met het systemisch veld, door lego poppetjes op tafel te zetten. Hierbij kan ik samen met de cliënt kijken naar waar deze tegen aanloopt en hoe hoe zij hier mee omgaan! Deze kan hierdoor inzicht krijgen. Het klinkt misschien wel vreemd en biedt op korte termijn zeker helder en duidelijkheid.
Alle rechten voorbehouden | Huberts Zorgadvies | Algemene voorwaarden | Privacy Disclaimer | Website realisatie door Smart-Site